دفترچه ممنوع

برای من که هیچگاه، فرزانگان دور و برم از قالب اتو کشیده ی عقلانیتشان بیرون نیامده اند، شاه بیت این غزل این بیت است؛

المنه لله که چو ما بی دل و دین بود

آن را که لقب عاقل و فرزانه نهادیم.

دفترچه ممنوع...

بعضی وقتها که از ادمها و حرفها لبریز شدی باید از ازدحام فاصله بگیری و کمی ارامش را مزه مزه کنی. انوقت می بینی که در ارامشت به همان آدمها و حرفها می اندیشی و حس می کنی چقدر دوست داشتنی اند. 

وقتی ارامش داشته باشی و با خودت در صلح باشی از پس مشکلات و غصه ها بر می آیی و حتی بیماری پسرک و کارهای مانده تز و دغدغه مهد هم فلجت نمی کند. 

نمازشب می خوانی و توکل می کنی به خدا و از او خیر را می خواهی

دفترچه ممنوع...

خواهر بزرگه کاناداست، وسطی فرانسه و آخری کنج این شهر کوچک با پسرش

عکسهای پسرخالش را که می بینه میگه منم اونجا بودم. این منم!

تابستان  تمام می شود و پسرک  حسرت به دلش ماند که دریا برود.

عذاب وجدان دارم به خاطر تزی که برنامه همه را به هم ریخته

اما این بار باید تمام شود. نه فقط به خاطر زحمات بقیه،عزت نفس خودم، پسرکم بلکه به خاطر اینکه بیست سال بقیه زندگی را در ان راهروی تاریک نگذرانم

خدایا کمکم کن

 

دفترچه ممنوع...

به هرکس میگویم وبلاگ می نویسم. می پرسد: با اسم خودت؟ -نه، مستعار - پس چطور بقیه خبر می شنوند و می خوانند. مخاطبانت از کجا می آیند؟ - میتوانم به جرات بگویم هیچ مخاطبی ندارم!! هیچکس این نوشته ها را نمی خواند!  من نه به وبلاگ کسی سر می زنم، نه آدرسم را به کسی داده ام. تنها خوانندگانم عابران گذری هستند که از صفحه اول وبلاگهای به روز شده بلاگفا، به صفحه ام می آیند و هیچوقت بیشتر از یک روز نمانده اند. - چه فایده ؟ پس چرا می نویسی؟ راستش گرچه دلم می خواهد ادمهای ناشناس اهل دلی پیدا شوند و اگر نوشته هایم را خواندند و چیزی به ذهنشان رسید دریغ نکنند اما در حقیقت اینجا ب دفترچه ممنوع...

دیروز موقع نهار، بابا صدام زد، نشنیدم، با لحنی نیمه شوخی نیمه جدی گفت؛ هوی!با توام پدر شوهرم گفت: من از شما عذر میخوام بابت این لحن پدرتون، ناراحت نشید! حس بدی پیدا کردم، گفتم: آدم از دست باباش که ناراحت نمی شه! اما ناراحت شده بودم، به خودم گفتم کاش این خلق و خوی تند وکم صبر را از پدرم به ارث نبرم اما از دیشب تاحالا حرفهای بعضی آدمهایی که چهره واقعیم  و نه نقاب آرامشم را دیده اند، جلوی چشمم رژه می رود؛ همین هفته پیش (م) می گفت: دارم خسته می شوم، با کوچکترین جرقه ای منفجر می شوی، هرچه من کوتاه می آیم تو تندی می کنی همین شش هفت ماه پیش آقای مشاور میگفت: شما با دفترچه ممنوع...

وقتی تزت معطل مقاله و مقاله گیر استاد راهنماست.

راهنما می گوید مقاله رو با مشاور چاپ کن.

مشاور که قرار بوده ظرف دو سه روز جواب بدهد سیزده  روز است نظر که هیچ، هیچگونه علایمی از حیات نشان نداده.

مجله صرفا  تایید راهنما را قبول دارد و راهنما یحتمل مثل همیشه قر خواهد آمد...

بهترین کار اینه که پتو را بکشی رو سرت و بکپی 

دفترچه ممنوع...

  هرگز نفهمیدم چطور ادمی که این همه خوب است و اینقدر رمان خوانده و شعر بلد است،  میتواند دلواپس و راستی! باشد! حرفهای خوبی می زد میگفت تو از حرفهای (م) می رنجی چون خودت قبل از انکه این حرفها را از دهن او بشنوی بارها  با خودت همین حرفها را واگویه کردی میگفت: او و مادرت یک جمله میگویند و میروند میخوابند اما تو تا هفته ها درگیر همان جمله ای... تو کوک شدی  تا چند هفته دیگرکه مطابق میلشان عمل کنی. از همه مهمتر توصیه می کرد وقتی حالت  بد است و افکار منفی هجوم می آورند با فکرهای دردناک خودت را شکنجه نکن فقط بخواب .... این نصیحت آخری نسخه همین لحظه من است. دفترچه ممنوع...

حالا یادم آمد، دانشگاه که می رفتم هرچه بود و هرچه بودم، حتی اگر خیلی ها دوستم نداشتند اما خودم خودم را دوست داشتم،  تحسینم می کردند. رابطه ام با واقعیت ها قطع نبود، در اکنون و این لحظه نفس می کشیدم. از عشق و دیوانگی خبری نبود، همه چیز حول محور هدف و تلاش و شادی می چرخید. شرکت که رفتم خیلی ها دوستم داشتند اما خودم خودم را دوست نداشتم، شدم یک آدم نق نقوی افسرده که در عالم آرزوها و تخیلات نفس میکشد. افکار مالیخولیایی آمد و من به دنبال ناجی گشتم. این روزها..اما خدا را شکر دوباره در واقعیت ها زندگی میکنم انگار پذیرفته ام که این منم و اینجا خانه زندگی من است ... ه دفترچه ممنوع...

فکر کنم امشب بعد از شبهای بی سحر سردرد و بی خوابی و دلشوره

بالاخره می توانم سرم را ارام روی بالش بگذارم و خواب سگ هار و درگیری نبینم

خدارا شکر فعلا حال مادر م خوب است و هیچ نیازی به شیمی درمانی نیست

الحمدلله

خدایا دمت گرم این بلاتکلیفی مهد کودک پسر را هم عاقبت به خیر کن

تا من با ارامش و انگیزه برگردم سر تزم.

خدا را شکر

دفترچه ممنوع...